Het bestaan kan als een kwelling aanvoelen. Zelf als je niets te doen heb, want wat moet je dan? Je kijkt naar anderen en ziet hen je droomleven leiden. En dat terwijl je verdrinkt in de tranen van je eigen verdriet. Dat kan toch niet het leven zijn…
Je wordt wakker, geïnspireerd misschien. Het moet anders, je wilt anders. Je bent er klaar voor om er wat van te maken. Een explosie van energie. Je weet alleen niet wat je ermee aan moet.
Het voelt als schieten met een machinegeweer in het wild. Geen richting. Geen doel. En voor je het weet, POEF! is alle magie die je had als sneeuw voor de zon verdwenen. Wederom ben je gedemoraliseerd, want je bent geen stap vooruit gekomen.
Geef een reactie